Πικρές αλήθειες και μύθοι για την 28η Οκτωβρίου (Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ένας δίκαιος πόλεμος. Μια παλαιά απάντηση σε ένα κείμενο του κ. Νάσου Θεοδωρίδη).
Οι ναζί συνεδριάζουν στην Γερμανία, σε ειρηνικούς, ακόμα, καιρούς. Ο κίνδυνος που αντιπροσώπευαν ήταν, παρών, άμεσος και σαφής. Γι' αυτό και η μόνη δυνατότητα αντιμετώπισής τους, ήταν ο πόλεμος. Ένας πόλεμος, που ήταν αιματηρός και ανηλεής αλλά και που ήταν, επίσης, ένας δίκαιος πόλεμος, ό,τι και αν λέει ο κ. Νάσος Θεοδωρίδης...
"Τα όσα γράφει ο κ. Θεοδωρίδης εκφράζουν τον δογματισμό της σύγχρονης παγκοσμιοποιημένης αριστεράς και έχουν να κάνουν με την πλήρη ανικανότητά της να αντιληφθεί τις συνθήκες κάθε ιστορικής εποχής και το κάθε φορά διακύβευμά της.
Ότι ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ένα σφαγείο και ότι ήταν ιμπεριαλιστικός είναι δεδομένο. Πλην, όμως, δεν αντιπροσώπευε μόνον αυτά. Το πραγματικό του διακύβευμα ήταν το εάν τις σύγχρονες δημοκρατίες (δηλαδή τα φιλελεύθερα ολιγαρχικά καθεστώτα της εποχής μας) θα τις αντικαθιστούσαν οι ολοκληρωτικές ολιγαρχίες των ναζιστών, των φασιστών και των θεοκρατικών αυτοκρατορικών Ιαπώνων μιλιταριστών (μην ξεχνάμε ότι ο αυτοκράτορας λατρευόταν σαν Θεός στην Ιαπωνία, μέσα σε μια πλήρως ρατσιστική κοινωνική ατμόσφαιρα, μέχρι την ήττα των Ιαπώνων και την κατοχή της χώρας τους από τον αμερικανικό στρατό).
Και αυτό το διακύβευμα δεν ήταν καθόλου μικρό, ανούσιο και ανώφελο. Η παγκόσμια κοινωνία εκείνη την εποχή, μέσα από μια πλήρως αντιφατική διαδικασία, όπως αυτή προσδιοριζόταν σε κάθε χώρα, είχε να διαλέξει ανάμεσα στην επιστροφή σε μια νεομεσαιωνική κοινωνική και πνευματική κατάσταση, την οποία εξέφραζαν οι ναζί, οι φασίστες και οι ρατσιστές θεοκράτες, όπου η διαφωνία και η διαφορετική άποψη θα εξέλιπαν, θα εξορίζονταν και θα εξαφανίζονταν και στην διάσωση των ανοικτών κοινωνιών της φιλελεύθερης ολιγαρχικής δύσης.
Ο αγώνας και η νίκη κατά του φασιστικού, του ναζιστικού και του θεοκρατικού ολοκληρωτισμού και η διατήρηση των ανοικτών κοινωνιών, που ήταν απότοκο της πολυαίμακτης συντριβής αυτών των νεομεσαιωνικών καθεστώτων, καθιστά τον πόλεμο αυτόν δίκαιο. Και αυτό είναι το κυριότερο χαρακτηριστικό του, πέρα από τον ιμπεριαλιστικό και γενικά κακό του χαρακτήρα, ως πολέμου.
Αυτή η διαπίστωση γίνεται οφθαλμοφανής, εάν αναλογιστούμε το πολύ πιθανό - τότε - σενάριο της νίκης των ναζιστών, των φασιστών και των θεοκρατών μιλιταριστών. Γίνεται αντιληπτό ότι σήμερα η παγκόσμια κοινωνία θα ήταν εντελώς διαφορετική, δηλαδή ολοκληρωτική, με εξορισμένη, τουφεκισμένη και εντελώς εξαφανισμένη την διαφορετική άποψη και την διαφωνία με την επίσημη κρατική αλήθεια, που θα εξέφραζαν τα επίσημα ολοκληρωτικά ιδεολογικά ιερατεία, τύπου Γκαίμπελς κλπ, με κύριο όπλο ''διαπαιδαγώγησης'' και τιμωρίας τα ρατσιστικά προγράμματα ''LEBENSBORN'', τα Άουσβιτς, τα Νταχάου και στρατόπεδα του ''ποταμού Κβάϊ'', όπως αυτά αναδείχτηκαν, σε όλο το φρικώδες τους ''μεγαλείο'', μετά την σαρωτική και αιματηρή ήττα του Άξονα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Και στην οποία, φυσικά, ουδεμία θέση θα είχαν οι απόψεις του κ. Θεοδωρίδη (ο ίδιος θα είχε μια θέση, διότι - κατά πάσα πιθανότητα - θα είχε διαπαιδαγωγηθεί έτσι ώστε να είναι φορέας των επίσημων κρατικών και κομματικών απόψεων και ουδέποτε θα γνώριζε την διαφωνία, έτσι όπως ο Όργουελ έχει περιγράψει παραστατικότατα την ολοκληρωτική κοινωνία στο περίφημο έργο του ''1984''.
Το τέλος του Πολέμου αυτού, τον Μάϊο του 1945 (στην πραγματικότητα τελείωσε τον Αύγουστο του 1945 μετά τις δύο ατομικές βόμβες στην Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, με προσωπική απόφαση του αυτοκράτορα Χιροχίτο και ενώ ήταν σε εξέλιξη πραξικόπημα των Ιαπώνων μιλιταριστών, που είχαν συλλάβει την κυβέρνηση, που ήθελε συμβιβασμό και οι οποίοι μιλιταριστές υπάκουσαν μόνον στην προσωπική διαταγή του αυτοκράτορα Χιροχίτο, λόγω της μυστικιστικής αντίληψης, που τους διακατείχε, ότι ο αυτοκράτορας, ως Θεός, αποφασίζει για όλα, γι' αυτό και πολλοί από αυτούς αυτοκτόνησαν, με χαρακίρι, στην συνέχεια, επειδή διαφωνούσαν) φυσικά και πρέπει να εορτάζεται, όχι μόνον, όπως θέλει ο κ. Θεοδωρίδης, για να μας θυμίζει τα κακά του πολέμου.
Κυρίως, πρέπει να εορτάζεται, ως νίκη απέναντι στην ολοκληρωτική βαρβαρότητα και ως μνήμη του μέγιστου κακού, που μπορούσε να συμβεί στην ανθρώπινη κοινωνία, εάν αυτά τα καθεστώτα κέρδιζαν τον πόλεμο αυτόν.
Και γι’ αυτό τον λόγο, ακριβώς, πρέπει να αντιλαμβανόμαστε - χωρίς να δογματίζουμε - ότι ναι μεν οι πόλεμοι, γενικώς, είναι κακοί και πολυαίμακτοι, αλλά κάποιες φορές είναι αναγκαίοι και επιβεβλημένοι. Με λίγα λόγια, δίκαιοι.
Και ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ένας από τους (λίγους, ομολογουμένως) δίκαιους πολέμους στην εξέλιξη της ιστορίας της ανθρωπότητας.
Και αυτή η διαπίστωση, μας οδηγεί και στην ανάλογη κρίση για την ελληνική συμμετοχή στον πόλεμο αυτόν, που επιβλήθηκε στην χώρα μας (υπάρχει η έκθεση του τότε Γερμανού πρέσβη στην Αθήνα Έρμπαχ, αλλά και οι αναμνήσεις του Εμμανουέλε Γκράτσι οι οποίοι κονιορτοποιούν τα όποια επιχειρήματα περί αντιιταλικής πολιτικής της Ελλάδας, που φαίνεται να υποστηρίζει ο κ. Θεοδωρίδης) και τις αποφάσεις της τότε κρατικής ηγεσίας της χώρας και της κοινωνίας, που στήριξε αυτές τις αποφάσεις."
(Απάντησή μου της 28/10/2008, στο άρθρο του κ. Νάσου Θεοδωρίδη, που δημοσιεύτηκε στο Athens Indymedia, στις 27/10/2008, με τίτλο : "Πικρές αλήθειες και μύθοι για την 28η Οκτωβρίου" http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=919019 . Η απάντησή μου είναι το δεύτερο κείμενο, μετά το άρθρο του κ. Θεοδωρίδη. Η απάντηση δημοσιεύεται εδώ κατά το ήμισυ. Το υπόλοιπο κείμενο της απάντησης βρίσκεται στο θέμα που έχω δημοσιεύσει στο μπλογκ μου με τίτλο : "28/10/1940 : Το ραντεβού του Ιωάννη Μεταξά με την Ιστορία" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/10/28101940.html ).
Σχόλια