Η ελληνική κεντροδεξιά και η κ. Ντόρα. Ένα εγχείρημα εκτός κλίματος. (Μια απάντηση στην, υπέρ Ντόρας, συνηγορία του κ. Σταύρου Θεοδωράκη).

"Δικαίωμα του κ. Θεοδωράκη είναι να στηρίζει τους Δημάρχους της τραγικής μειοψηφίας και της ψηφοφορίας, η οποία έδωσε εντελώς πλασματικά αποτελέσματα, λόγω της ασυνήθους αποχής. Ομιλώ για τους κυρίους Καμίνη και Μπουτάρη, αφού δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτοί είναι εκλεγμένοι από το 15,1% ο ένας και από το 20,2% ο άλλος και ότι η αποχή υπερέβη το 50%, φθάνοντας, μάλιστα, στο 65% στην Αθήνα.



Εν πάση περιπτώσει, οι εκλογές έγιναν, τα αποτελέσματα ήσαν αυτά που ήσαν, οι δύο "λεβέντες" εξελέγησαν δήμαρχοι και οι δημότες των πόλεών τους (ψηφίσαντες και καταψηφίσαντες, αλλά κυρίως οι απέχοντες) θα τους υποστούν. Και τον κύριο Καμίνη, ο οποίος λάκισε από το πόστο του Συνήγορου του Πολίτη, για να εκλεγεί με το κοινό κομματικό ψηφοδέλτιο ΠΑΣΟΚ - Δημοκρατικής Αριστεράς - Δράσης και τον απερίγραπτο γερο-Μπουτάρη, με τον οποίον η Θεσσαλονίκη πρόκειται - πολύ γρήγορα και ουκ ολίγον - να γελάσει με τα πεπραγμένα του.


Αυτά, όμως, θα τα δούμε (ή δεν θα τα δούμε) στην πορεία του χρόνου.


Αυτό που έχει αξία από όσα γράφει ο κ. Θεοδωράκης είναι η ραφιναρισμένη συνηγορία υπέρ της κυρίας Ντόρας Μητσοτάκη. Και φυσικά είναι δικαίωμά του να συνηγορεί υπέρ όποιου επιθυμεί.


Από εκεί και πέρα, η επιχειρηματολογία του είναι εσφαλμένη, παρά ότι εμφανίζεται να έχει περιεχόμενο. Και είναι εσφαλμένη διότι εμπλέκει δύο διαφορετικά πράγματα, προκειμένου ο συγγραφέας να προκαλέσει σύγχιση στο αναγνωστικό του κοινό και να το οδηγήσει στα απαξιωτικά για τον Αντώνη Σαμαρά συμπεράσματα, στα οποία ο κ. Θεοδωράκης θέλει να το οδηγήσει.


Κατ' αρχήν, όταν σε ένα κόμμα επιχειρείται μια διασπαστική κίνηση, σαν αυτήν που επιχειρείται στην Ν.Δ., με το εγχείρημα της Ντόρας Μητσοτάκη, είναι πολύ φυσικό το απειλούμενο από την διάσπαση κόμμα να αντιδράσει, μέσα στα πλαίσια του σύγχρονου πολιτικού πολιτισμού και να περιχαρακώσει τον χώρο του. Αυτή του η κίνηση είναι λογικότατη και δεν έχει να κάνει με την "σωτηρία της χώρας".


Η όποια "σωτηρία της χώρας" (το πως την εννοεί ο μνημονιόφρων κ. Θεοδωράκης είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και δεν έχει να κάνει με την σωτηρία του ευήθους ΓΑΠ και του παραπαίοντος κόμματός του, που το εκδοτικό κατεστημένο και η κοινωνικοοικονομική ελίτ της χώρας στηρίζουν με όλες τους τις δυνάμεις) δεν εμπλέκεται με τον συνήθη κομματικό ανταγωνισμό, που είναι απολύτως φυσιολογικός και τον οποίον δεν κατήργησε το μοντέρνο μεταναζιστικό κατοχικό καθεστώς, το οποίο έφερε ο ΓΑΠ στην χώρα, με την υπογραφή του επαχθούς και απεχθούς αποικιοκρατικού Μνημονίου, δια του οποίου παρέδωσε την ουσιαστική διακυβέρνηση της χώρας στους "εταίρους" και στους δανειστές του ελληνικού δημοσίου.


Η τυπική αστική δημοκρατία ευτυχώς, ακόμα, δεν έχει καταργηθεί στην χώρα μας και ως εκ τούτου οι κομματικοί ανταγωνισμοί ακόμα λειτουργούν. Γι' αυτό και η αντίδραση της Ν.Δ. απέναντι στο διασπαστικό εγχείρημα της Ντόρας Μητσοτάκη και υπήρξε και ήταν φυσιολογικότατη.


Ο κ. Θεοδωράκης, βέβαια, ουκ ολίγον στενοχωρήθηκε, διότι, προφανώς, θα επιθυμούσε η Ν.Δ. να αυτοκτονήσει και να καλωσορίσει την "Δημοκρατική Συμμαχία" (ίσως και να προσχωρήσει αύτανδρη στο νέο κόμμα). Δεν πειράζει. Θα το αντέξει, διότι είναι λογικό, μέσα στα πλαίσια των μη ολοκληρωτικών κσθεστώτων, οι ανταγωνιστικοί πολιτικοί θεσμοί να μην αυτοκτονούν, όσο τουλάχιστον έχουν οπαδούς και ακολουθούνται από κάποιον κόσμο. Και η Ν.Δ. - αρεστόν, ή όχι - έχει μαζύ της κάποιον κόσμο.


Και ερχόμαστε εδώ στο άλλο επιχείρημα του κ. Θεοδωράκη. Μας λέει - και φαίνεται ευλογοφανές - ότι η επίδειξη κομματικού πατριωτισμού δεν ενδιαφέρει παρά μόνον τους υπάλληλους της Ρηγίλλης. Αυτό, όμως, είναι αληθές κατά το ήμισυ. Προφανώς, ενδιαφέρει αυτούς τους υπαλλήλους, που φοβούνται μην χάσουν την δουλειά τους και αυτό, σε καιρούς Μνημονίου, είναι απολύτως λογικό.


Αλλά πέραν από τους υπαλλήλους της Ρηγίλλης και στο μέτρο που η Ν.Δ. εκφράζει την μεγάλη πλειοψηφία του χώρου της κεντροδεξιάς - τουλάχιστον των ενεργών ψηφοφόρων της, των 1.900.000 ανθρώπων, που την ψήφισαν και στις πρόσφατες τοπικές εκλογές - ο κομματικός πατριωτισμός και η υπεράσπιση του πολιτικού τους φορέα αφορά και αυτούς τους ανθρώπους, είτε αυτό αρέσει στον κ. Θεοδωράκη, είτε όχι.


Αυτοί οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα να εκφραστούν και να κρίνουν τους όποιους κομματικοπατριωτικούς λεονταρισμούς της Ρηγίλλης. Και φυσικά έχουν δικαίωμα να ακούσουν και την όποια αντίκρουση αυτών των λεονταρισμών από την μεριά της κυρίας Μητσοτάκη.


Μέσα από αυτήν την διαδικασία και μέσα από αυτήν την διαπάλη θα προκύψει, τελικά και το τι πρέπει να γίνει και στον χώρο της κεντροδεξιάς, καθώς και το τι πρέπει να γίνει για την χώρα. Και αυτό ο κ. Θεοδωράκης καμώνεται πως το αγνοεί, προφανώς επειδή φοβάται ότι ο κ. Σαμαράς έχει το πλεονέκτημα, έναντι της κ. Μητσοτάκη, επειδή, τώρα, αυτός έχει την σφραγίδα της νομιμότητας στα χέρια του και όχι η κ. Μητσοτάκη, όπως είχε συμβεί με τον πατέρα της το 1993.


Ας δούμε και το περί αποστασίας επιχείρημα του κ. Θεοδωράκη - ότι δηλαδή ο Αντώνης Σαμαράς δεν δικαιούται δια να ομιλεί (κατά την αξέχαστη ρήση του Μένιου Κουτσόγιωργα).


Κατ' αρχήν, ακόμα και αν δεχθούμε ότι ο Αντώνης Σαμαράς είχε άδικο το 1993, που αποστάτησε από την μητσοτακική Ν.Δ. και ίδρυσε την "Πολιτική Άνοιξη" ρίχνοντας την ήδη ετοιμόρροπη και πνέουσα τα λοίσθια κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, αυτό δεν σημαίνει ότι η Ντόρα Μητσοτάκη έχει δίκιο, που τώρα αποστατεί από την Ν.Δ., μετά την καθαρή περυσινή της ήττα στις εσωκομματικές εκλογές για την αρχηγία της Ν.Δ. και την διαγραφή της για την αντικομματική της στάση.


Ούτε και η όποια αποστασία του Αντώνη Σαμαρά ισοφαρίζει την επιχειρούμενη αποστασία της Ντόρας Μητσοτάκη. Κάθε άλλο. Κάθε πράγμα κρίνεται στον καιρό του και στην ώρα του, ανάλογα με τα επιχειρήματα, το πολιτικό κλίμα, τις διαθέσεις του κόσμου και τις ανάγκες της κάθε εποχής.


Και όπως φαίνεται, η κυρία Μητσοτάκη ευρίσκεται, μάλλον, εκτός κλίματος στον χώρο της κεντροδεξιάς.

Αυτό, ίσως, στενοχωρεί τον κ. Θεοδωράκη. Δεν πειράζει. Θα συνηθίσει.


Αν και ποτέ κανείς δεν ξέρει, διότι τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν, όσο δύσκολο και αν φαίνεται κάτι τέτοιο. Και από ό,τι φαίνεται, γι' αυτό άγχεται και μάχεται ο κ. Θεοδωράκης..."




(Σχόλιό μου της 28/11/2010 - κάνετε κλικ στα σχόλια, για να το δείτε - στο άρθρο του κ. Σταύρου Θεοδωράκη, που δημοσιεύτηκε στο protagon.gr, με τίτλο : "Εδώ ο κόσμος χάνεται..." http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=70&smid=382&ArticleID=4710&reftab=37&t  ).