Πάμε Βάρκιζα; Ελπίζω - αλλά δεν εγγυώμαι - πως όχι. (Η απαίτηση των συριζαίων, για αντικατάσταση του ελληνικού δανεισμού, από ένα δωρεάν αναπτυξιακό πακέτο, έως 50 δισ. €, ή και περισσότερο, η αλλαγή παραδείγματος, στην ευρωζώνη και η απειλή μιας ελληνικής στάσης πληρωμών).

Για το γεγονός ότι οι ευρωελίτ (με επί κεφαλής, τις γερμανικές), αποτελούνται από έναν σωρό ηλιθίων, ουδέποτε είχα αμφιβολία. Αυτό ήταν, πάντοτε, δεδομένο και μάλιστα ένα κομβικό και συνάμα, απαραίτητο στοιχείο όλων των αναλύσεων, στις οποίες έχω προβεί όλα αυτά τα χρόνια της εξέλιξης της ευρωζωνικής κρίσης και φυσικά, της ιδιαίτερης και καρκινικής μορφής, που έλαβε αυτή η κρίση, στην περίπτωση της Ελλάδας.

 

Έτσι, όλοι αυτοί οι "λεβέντες" οδήγησαν την ελληνική οικονομία, στην χρεωκοπία του Απριλίου του 2010 και στην σκοπούμενη και άτυπη, μεν, πλην όμως, ουσιαστική πτωχευτική διαχείρισή της, μέσω των Μνημονίων του 2010 και του 2012 και των επί μέρους, "διορθώσεων" και (πάντοτε, επί τα χείρω) μεταβολών τους, με αποτέλεσμα να διαλύσουν, άκριτα, το παλαιό πολιτικό σύστημα της χώρας, καθοδηγούμενοι, κυρίως, από μιαν εκδικητική και στενά συμφεροντολογική λογική, αν και στην πορεία του χρόνου και ιδίως, από τις αρχές του 2014, έβλεπαν ότι αυτή η τακτική οδηγούσε, σε, ακόμη, χειρότερες - γι' αυτούς - εξελίξεις, τις οποίες, όμως, μέσα από μιαν βλακώδη επίδειξη άκρατης και υπεροπτικής ισχυρογνωμοσύνης πίστευαν (και κάποιοι από αυτούς, όπως ο δρ. Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε, πιστεύουν, ή καμώνονται πως πιστεύουν) ότι μπορούσαν να αντιμετωπίσουν και να διαχειριστούν.

Κάπως έτσι, έμπλεξαν με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Αλέξη Τσίπρα, τους Ανεξάρτητους Έλληνες, τον Πάνο Καμμένο και την κυβέρνησή τους, εισερχόμενοι σε μια διελκυστίνδα διαπραγματεύσεων και εκβιασμών, οι οποίοι, μέχρι τώρα, έχουν αποδειχθεί χωρίς περιεχόμενο, ενώ η διαπραγματευτική ομάδα των συριζαίων, η οποία, έχει καταστεί μισητή, στον κύκλο των ευρωζωνιτών, ως προς τα κυβερνητικά της στελέχη, με τον Γιάννη Βαρουφάκη να αποτελεί το "μαύρο πρόβατο", το οποίο, όμως, ο πρωθυπουργός (τον οποίο, αν και σιχαίνονται, όπως και όλους τους άλλους, προσπαθούν να παρουσιάσουν, ως "αγαπητό", προκειμένου να μπορούν να έχουν μια κάποια σταθερά, μέσα σε όλο αυτό το πρωτοφανές διαπραγματευτικό αλαλούμ, στο οποίο έχουν εισέλθει, προσπαθώντας να βγάλουν άκρη) δεν έχει διάθεση να αντικαταστήσει.

Μπορεί, βέβαια, η διαπραγματευτική τακτική της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα να είναι - και είναι - εσφαλμένη, όπως έχω γράψει ( Τί πρέπει να κάνει η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα; 1) Καταγγελία Μνημονίων και δανειακών συμβάσεων. 2) Παραπομπές στο δικαστικό σύστημα. 3) Κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος. 4) Έκδοση χρήματος, σε ευρώ και νέα χρηματόγραφα. 5) Νέες βουλευτικές εκλογές ), αφού άλλη θα έπρεπε να είναι η διάρθρωση και η εξειδίκευσή της, στην πράξη, αλλά, παρ' όλ' αυτά, η αλήθεια είναι ότι οι ευρωζωνίτες έχουν νοσταλγήσει τους σαμαροβενιζέλους, τους οποίους, όμως, αφρόνως ποιούντες, οι ίδιοι κατέστρεψαν, με τα πεπραγμένα τους, αφού ζητούσαν, από την θνήσκουσα κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου, να κάνει πράγματα, τα οποία μπορούσαν να μην γίνουν εκείνη την στιγμή, που τα ζητούσαν και τα οποία θα μπορούσαν να πάρουν μια κάποια - μικρότερη, ή μεγαλύτερη - χρονική παράταση, ή και ήταν δυνατό να μην γίνουν καθόλου.

 

Φυσικά, αυτό θα επιβάρυνε τους ευρωζωνίτες, με ένα κάποιο κόστος, το οποίο, ίσως, κρατούσε στην ζωή τους σαμαροβενιζέλους, αλλά οι ευρωζωνικοί θεσμοί, οι ελίτ και η γραφειοκρατία τους, μαζύ με την μπατιροτραπεζοκρατία της Ε.Κ.Τ. του Μάριο Ντράγκι διακρίνονται, πάντοτε, για την φιλαργυρία και την τσιγκουνιά και καθόλου, για την "δοτικότητά" τους, όπως, άλλωστε, είναι, παγκοίνως, γνωστό. Γι' αυτό και άφησαν τους σαμαροβενιζέλους να πέσουν, στον κουβά με τα σκατά και υπό ένα καθεστώς πλήρους αναξιότητας και αναξιοπιστίας, πιστεύοντας ότι θα μπορούσαν να διαχειριστούν τους όποιους επόμενους, που, μπορεί να  φαίνονταν αλλοπρόσαλλοι, αλλά, συνάμα, ήσαν και άπειροι, στα ζητήματα κυβερνητικής διαχείρισης και ακόμη περισσότερο, σε αυτά της διαπραγμάτευσης, όχι μόνο με την τρόϊκα των εκπροσώπων των δανειστών, αλλά και με τον κεντρικό καθοδηγητικό πυρήνα τους, δηλαδή την μπατιροτραπεζοκρατία της Ε.Κ.Τ., την γραφειοκρατία των Βρυξελλών και του Δ.Ν.Τ. και κυρίως, με την γερμανική κυβέρνηση.

Κάπως έτσι, έχουν εισέλθει στα βαθιά και πλέον, αντιμετωπίζουν την "πρωτοφανή" απαίτηση των συριζαίων, για μια συνολική συμφωνία, η οποία δεν θα περιέχει έναν νέο δανεισμό, από την ευρωζώνη και το Δ.Ν.Τ., της τάξεως των 50 δισ. € και τα οποία, με όρους και προϋποθέσεις και κυρίως, με δόσεις και "αξιολογήσεις", είναι διατεθειμένοι να δώσουν οι δανειστές, κάνοντας σκόντο, σε πολλά άλλα, που αφορούν τα εργασιακά, τους μισθούς και τις συντάξεις.

Προφανώς, ο Γιάννης Βαρουφάκης και οι λοιποί συριζαίοι διαπραγματευτές δεν αρνούνται την χρηματοδότηση των 50 δισ. €, από τους ευρωζωνικούς θεσμούς. Αντιθέτως, την επιζητούν, αφού αυτή θα καλύψει το χρηματοδοτικό κενό των ελληνικών κρατικών προϋπολογισμών, για το 2015 και για τα επόμενα χρόνια. Την χρηματοδότηση αυτή την χρειάζονται και την έχουν ανάγκη. Θα ήσαν ανόητοι να μην την επιθυμούν.

Βέβαια, οι συριζαίοι διαπραγματευτές, όπως και οι ίδιοι έχουν ομολογήσει, δεν έχουν επιδείξει και πολύ μεγάλη εξυπνάδα, στην διάρκεια αυτών των διαπραγματεύσεων - ιδίως, κατά την υπογραφή της αποκαλούμενης, ως συμφωνίας της 20/2/2015, όπου συμφώνησαν, χωρίς να εξασφαλίσουν ρητές και γραπτές δεσμεύσεις, για την χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας και ιδιαίτερα, του ελληνικού δημοσίου, μέσα από την Ε.Κ.Τ. -, αλλά τόσο ανόητοι δεν είναι, αφού, άλλωστε, γνωρίζουν την ύπαρξη του χρηματοδοτικού κενού, που υπάρχει και το οποίο θα κληθούν να διαχειριστούν. Τα 50 (και πολύ παραπάνω, από αυτά τα 50) δισ. € τα χρειάζονται.
 
Με αυτή την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας δεδομένη, ο Αλέξης Τσίπρας, ο Γιάννης Βαρουφάκης, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και η λοιπή διαπραγματευτική ομάδα, απαιτούν, από τους δανειστές - δηλαδή, ουσιαστικά, από τους θεσμούς της ευρωζώνης -, να χορηγηθεί, στην Ελλάδα, μια γενναία οικονομική βοήθεια, υπό την μορφή "αναπτυξιακού πακέτου", μέσα από το οποίο θα χρηματοδοτηθεί το ελληνικό δημόσιο χρέος και θα πληρωθούν οι οφειλές του ελληνικού κράτους, προς αυτούς και φυσικά, χωρίς υποχρέωση επιστροφής των ποσών αυτού του "πακέτου" βοήθειας, χωρίς "δόσεις", ως προς την καταβολή του και χωρίς οποιαδήποτε "αξιολόγηση".
 

Ο Γιάννης Βαρουφάκης είναι, απόλυτα, σαφής, ως προς τον προσανατολισμό της ελληνικής πλευράς :


1) Τέρμα τα δάνεια.
 
2) Τέρμα και η αποπληρωμή τους από τα ισχνά αποθέματα των ελληνικών κρατικών προϋπολογισμών.

3) Καιρός είναι, πλέον, να πληρώσουν οι δανειστές. Δηλαδή οι θεσμοί της ευρωζώνης.


Στην συνέντευξή του, στην τηλεοπτική εκπομπή "Ενικός" στον Νίκο Χατζηνικολάου, στις 2/3/2015, ο υπουργός Οικονομικών υπήρξε σαφής :
 
«Γιατί, πώς να το κάνουμε, είμαστε σε μια νομισματική ένωση. Το πρόβλημα είναι η νομισματική ένωση. Αν το 1933 έθετες εσύ, σε κάποιον πολιτικό της Νότιας Ντακότα, το ερώτημα : “μα καλά γιατί δεν μεταρρυθμίζεστε εσείς, αφήστε την Μεγάλη Ύφεση των ΗΠΑ”, θα του φαινόταν αστείο. Η νότια Ντακότα δεν θα μπορούσε, μόνη της, να λύσει τα προβλήματά της, αν ο Ρούζβελτ δεν εφάρμοζε το New Deal. Έτσι, λοιπόν, χρειαζόμαστε ένα New Deal ,για την Ευρώπη, το οποίο από κάπου πρέπει να ξεκινήσει. Μακάρι να ξεκινήσει από το Βερολίνο. Το εύχομαι και το ελπίζω».

 

 

Από τότε δεν έχει αλλάξει κάτι, επί του θέματος αυτού. Όλες οι συζητήσεις έχουν μείνει, σε εκκρεμότητα και αυτό είναι το μεγαλύτερο και ουσιαστικότερο αγκάθι των διαπραγματεύσεων, με τους ευρωζωνίτες.

 

 

Η απαίτηση αυτή της ελληνικής κυβέρνησης, για ένα μεγάλο και δωρεάν "αναπτυξιακό πακέτο", που θα αποπληρώνει τις ελληνικές κρατικές υποχρεώσεις, προς τους δανειστές, με στόχο να οδηγήσει, στην επαναφορά της ελληνικής οικονομίας, στην ανάπτυξη (συνδυασμένη με την, με οποιοδήποτε τρόπο, μεγάλη και ικανή μείωση  του ελληνικού δημόσιου χρέους), εκλαμβάνεται, από τους θεσμούς της ευρωζώνης, ως μια αναιδής και απίστευτη, ως προς το μέγεθός της, πρόκληση.

Είναι, για τους δανειστές, μια σκέτη ιεροσυλία, που τους προξενεί οργή και την οποία "ιεροσυλία" μόνο διάφορα "αρρωστημένα" μυαλά, σαν αυτά των συριζαίων και του Γιάννη Βαρουφάκη, θα μπορούσαν να σκαρφισθούν.
 
Παρά ταύτα και πέρα από τον απέραντο θυμό τους, που έρχεται, ως αποτέλεσμα της (υποτιθέμενης ως) εξοργιστικής συμπεριφοράς της ελληνικής κυβέρνησης, οι ευρωζωνίτες, ακριβώς, επειδή αποτελούν, ως σύνολο, ένα σκέτο κωλοχανείο, την πρόταση αυτή της ελληνικής κυβέρνησης, για την χορήγηση ενός γενναίου αναπτυξιακού πακέτου, την συζητούν.

Δεν είναι καθόλου περίεργο, που την συζητούν. Το πράττουν, επειδή βρίσκονται, υπό πίεση. Συζητούν, λοιπόν, την πρόταση, για την χορήγηση ενός ευμεγέθους "αναπτυξιακού πακέτου", στα σοβαρά, κάτω από την πίεση των Αμερικανών, για την επίτευξη μιας συμφωνίας, με την ελληνική κυβέρνηση, η οποία απειλεί - και φαίνεται ότι το πράττει, στα σοβαρά -, με την άρνηση και την αθέτηση κάποιων εκ των προσεχών πληρωμών, οι οποίες θα τρέξουν, από τις 12 Ιουνίου και μέχρι το τέλος του μήνα αυτού, καθώς και μετά από αυτόν.
 
Η απειλή αυτή της ελληνικής κυβέρνησης, για επιλεκτική στάση πληρωμών, προς το Δ.Ν.Τ. ή/και την Ε.Κ.Τ., φαίνεται να θεωρείται, από τους δανειστές και τους Αμερικανούς, ως σοβαρή, ανά πάσα στιγμή, υλοποιήσιμη και επικείμενη, γεγονός το οποίο τους φοβίζει, ως προς τα "μεθεόρτια", αφού η ελληνική κυβέρνηση επιμένει να κινείται, στην κόψη του ξυραφιού, αφήνοντας να πραγματοποιείται η αφαίμαξη του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, με την φυγή των καταθέσεων των Ελλήνων, προς το εξωτερικό, ή προς τα σεντούκια και τις, ανά την επικράτεια, θυρίδες και άλλους θεωρούμενους, ως ασφαλείς, προορισμούς, εξαντλεί, αργά και βασανιστικά, όλες τις δυνατότητες πληρωμών των δανειακών υποχρεώσεων του ελληνικού κράτους, ξετινάζοντας και ρευστοποιώντας, στην κυριολεξία, όλα τα χρηματικά αποθέματα του ελληνικού δημοσίου.
 
Στο τέλος της διαδικασίας, το οποίο δεν φαίνεται να είναι η 5η Ιουνίου, όπως διατυμπανιζόταν, μέχρι πριν από λίγες ημέρες (πλην όμως, το τέλος αυτό δεν είναι και πολύ μακριά) αυτό, που θα ακολουθήσει, είναι μια χαοτική αναστάτωση, αφού η οποιαδήποτε εμπλοκή, στις διαπραγματεύσεις, θα οδηγήσει, στην παύση πληρωμών κάποιων δόσεων, προς το Δ.Ν.Τ., ή /και όσον αφορά τα ελληνικά κρατικά ομόλογα, που κατέχει η Ε.Κ.Τ.

 
Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα λέει ότι θα το πράξει και δεν θα πληρώσει κάποια δόση, αλλά θα το πράξει ευρισκόμενη, σε πραγματική κατάσταση αδυναμίας πληρωμών, όταν θα φθάσει στο σημείο εκείνο, κατά το οποίο, υπολογίζοντας τα αποθεματικά της, θα έχει να διαλέξει, ανάμεσα, στην εξυπηρέτηση των εσωτερικών υποχρεώσεών της, για την πληρωμή των μισθών και των συντάξεων και την πληρωμή των δόσεων, προς τους ξένους δανειστές. Φθάνοντας, σε αυτή την χρονική στιγμή, θα επιλέξει να καταβάλει τους μισθούς και τις συντάξεις, στον πληθυσμό της χώρας και φυσικά, δεν θα πληρώσει τους δανειστές. Τότε, είναι που θα ρίξει, σε αυτούς, δηλαδή, στην Ε.Κ.Τ., στην Commission, στην γερμανική κυβέρνηση και στο Δ.Ν.Τ., τα βάρη και τις ευθύνες, για την κατάσταση, που θα έχει προκύψει.
 
Έτσι, αυτή η υλοποιημένη, πλέον, μορφή άτακτης χρεωκοπίας του ελληνικού δημοσίου, πέραν από το πανικό που θα ενσπείρει, θα καταστήσει σαφές ότι τα χρήματα, που έχουν ρίξει οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, στο ελληνικό δημόσιο χρέος, θα πάνε χαμένα. Όχι μόνο τα 240 δισ. €, αλλά και αυτά, που γίνονται, για την στήριξη του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, μέσω του E.L.A., συν τις υποχρεώσεις της Τράπεζας της Ελλάδος, που απορρέουν, από το σύστημα συναλλαγών του TARGET 2. Τα ποσά δεν είναι ασήμαντα, αφού φθάνουν και ξεπερνούν το 1 τρισ. €.
 
Με αυτόν τον τρόπο, η πραγματοποίηση του σεναρίου της ελληνικής στάσης πληρωμών, εντός ευρώ, θα οδηγήσει, σε έναν ευρωζωνικό αρμαγεδώνα, με αποτέλεσμα (το πιθανότερο, που είναι να συμβεί) την επάνοδο όλων των εμπλεκόμενων μερών, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, την ίδια στιγμή, που σε παγκόσμιο επίπεδο, η ευρωζώνη και οι "Ευρωπαίοι", ως σύνολο, θα έχουν πληγεί, βαθύτατα και πιθανώς, ανεπανόρθωτα, αφού όλοι θα σκεφθούν ότι αυτοί είναι ανίκανοι να λύσουν τα προβλήματά τους. Κάτι, που, βέβαια, είναι αλήθεια, αφού οι ευρωπαϊκές και συγκεκριμένα, οι "ευρωπαϊστικές" ελίτ είναι ανίκανες να δέσουν και τα κορδόνια των παπουτσιών τους, στηριζόμενες, μόνο, στον φόβο, που εμποιούν, στους άλλους, κάτι, που, προφανώς, συμβαίνει μόνον όταν οι άλλοι τις λαμβάνουν, στα σοβαρά και δεν τις αντιμετωπίζουν, ως μια αγέλη γελωτοποιών, που είναι ξεμωραμένοι και ξεπερασμένοι, από τις εξελίξεις και οι οποίοι απέχουν έτη φωτός, από τις απαιτήσεις και τις ανάγκες των σύγχρονων καιρών.
 
Όπως είναι αναμενόμενο, η διαμόρφωση ενός τέτοιου σκηνικού, ουδόλως, αρέσει, στους δανειστές, οι οποίοι ψάχνουν, απεγνωσμένα, για μια κάποια λύση, ευελπιστώντας (για να πούμε την αλήθεια, όχι, εντελώς, αβάσιμα) ότι οι συριζαίοι, έστω και την τελευταία στιγμή, θα υποχωρήσουν. Γι' αυτό και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους, για να εκφοβίσουν τον Αλέξη Τσίπρα και την ελληνική κυβέρνηση και να τους αποτρέψουν, από την στάση πληρωμών και την απαίτηση ενός "αναπτυξιακού πακέτου", το οποίο θα υποκαταστήσει την ροή των δανείων, προς την Ελλάδα - και μέσω αυτών, θα απομακρύνει τον ασφυκτικό έλεγχο της ελληνικής οικονομίας και της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας και των κατοίκων της.
 
Δεν αποκλείεται να το καταφέρουν και ο Αλέξης Τσίπρας να κάνει πίσω, ίσως, με κάποια ψευδοανταλλάγματα, με την διάσπαση της συμφωνίας, σε δύο μέρη - ένα τώρα, που θα αφορά τα άμεσα και ένα αργότερα, μετά το καλοκαίρι, όπου, εκεί, υποτίθεται ότι θα περιληφθούν τα μακροπρόθεσμα.
 
Οι ελπίδες τους, βέβαια, δεν είναι και πάρα πολλές (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι ανύπαρκτες - κάθε άλλο, όσο διαρκεί αυτή η εμφανιζόμενη, ως διβουλία, στις προθέσεις του κεντρικού πυρήνα της τρόικας και ιδιαίτερα, στην γερμανική κυβέρνηση) και γι' αυτόν τον λόγο, έχουν αρχίσει να προετοιμάζουν την κοινή γνώμη των χωρών τους - κυρίως οι Γερμανοί -, για μια τέτοια εξέλιξη, η οποία θα περιλαμβάνει, για πρώτη φορά την χορήγηση ενός "αναπτυξιακού πακέτου", το οποίο, ουσιαστικά, θα αντικαθιστά την αέναη και αλυσιτελή δανειοδότηση του ελληνικού δημοσίου.

Έτσι, παρά τους όποιους αποπροσανατολισμούς, που γίνονται, εκατέρωθεν, στην πραγματικότητα, αυτό το αναπτυξιακό πακέτο, που οδηγεί στην κατάργηση του δανεισμού του ελληνικού κράτους είναι το διακύβευμα των διαπραγματεύσεων, που διεξάγονται και το οποίο αφορά την υποκατάσταση του ελληνικού δημόσιου δανεισμού, από τις χρηματικές ροές του συζητούμενου "αναπτυξιακού πακέτου".

(Μπροστά σε μια τέτοια πιθανότητα, έχει κάθε δίκιο να βαρυγκομάει ο Αντώνης Σαμαράς και να διαμαρτύρεται, προς τον Jean-Claude Juncker, λέγοντάς του, ότι για πέντε χρόνια τους είχαν - εννοεί τον εαυτό του, τον ΓΑΠ και τον Ευάγγελο Βενιζέλο - στην πρέσσα και τώρα, ετοιμάζονται να δώσουν τζάμπα χρήμα και χωρίς έλεγχο, στον Τσίπρα. Έχει ένα δίκιο. Όμως, αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα αποτελεί ένα καλό παράδειγμα, για τον ίδιο, έτσι ώστε να αντιληφθεί πόσο κορόϊδο και ευήθης υπήρξε. Ίδιος ο συμμαθητής του, ο ΓΑΠ)!
 
Μια τέτοια υποκατάσταση των δανειστικών συμβάσεων, με την ευρωζώνη και το Δ.Ν.Τ., από "αναπτυξιακά πακέτα", σαν αυτά, που ζητάει ο Γιάννης Βαρουφάκης, τα οποία τον έχουν καταστήσει μισητό στην γερμανική ελίτ και στην γραφειοκρατία της Ε.Κ.Τ. και της λοιπής ευρωζώνης, είναι προφανές ότι συνιστά μια αλλαγή παραδείγματος, η οποία, εάν συμβεί - και μπορεί να συμβεί -, θα αποτελεί κάτι το πρωτοφανές, για αυτήν την θνήσκουσα νομισματική ένωση.
 
Έτσι, το θρίλερ των διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα καλά κρατεί και καλά θα κρατεί, όσο οι διαπραγματευτές της ελληνικής πλευράς συνεχίσουν να τηρούν την στάση, που τηρούν και όσο περισσότερο την σκληραίνουν.
 
Όπως έχω πει, η στάση αυτή είναι εσφαλμένη, αλλά, τώρα, στις δεδομένες συνθήκες και με δεδομένη, επίσης, την ύπαρξη ισχυρών "ευρωπαϊστικών" αυταπατών, στην πλειοψηφία της κυβέρνησης και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες αυταπάτες συγκροτούν, αυτό που έχω αποκαλέσει, ως "υπαρκτό ευρωπαϊσμό" και έχουν υποκαταστήσει τις παλαιές αυταπάτες τους, για τον αλήστου μνήμης "υπαρκτό σοσιαλισμό", ο Αλέξης Τσίπρας και οι συριζαίοι δεν έχουν άλλη δυνατότητα, από το να εμείνουν στην στάση τους αυτή, έναντι των ευρωζωνιτών.
 
Μόνον, έτσι, θα κερδίσουν - έστω και προσωρινά, αλλά με ένα κάποιο σημαντικό βάθος χρόνου, αφού οι ευρωζωνίτες βρίσκονται, σε τέτοια χάλια, που θα τους οδηγήσουν, στο να υποκύψουν, στις αξιώσεις της ελληνικής πλευράς, την οποία βρίζουν, όπου σταθούν και όπου βρεθούν, αλλά την οποία δεν μπορούν να αγνοήσουν - ακόμη και για λόγους γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής, αφού μια πολιτική μεταστροφή της ελληνικής κυβέρνησης, που θα φέρει τον ρωσικό στόλο και την ρωσική επιρροή, στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, την στιγμή, που το ουκρανικό μέτωπο σκοτεινιάζει και πάλι και ενώ επαπειλείται, μια αμερικανοκινεζική σύγκρουση, για τα νησιά Σπράτλι, στις θάλασσες της νότιας Κίνας, δεν είναι, καθόλου, επιθυμητή, στην Δύση.
 
Σε κάθε άλλη περίπτωση, εάν δηλαδή ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του κάνουν  πίσω και δεχθούν συμβιβασμούς, οι οποίοι δεν θα αντιμετωπίζουν τα μεγάλα προβλήματα της χώρας, ή εάν, μέσα από μια διαδικασία, σαν αυτή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, αποδεχθούν τις αξιώσεις των δανειστών, η καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και των ιδίων είναι δεδομένη και δεν πρόκειται να καθυστερήσει, επί πολύ.
 
Βέβαια, το εάν καταστραφεί ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του, αυτό είναι κάτι, που, λίγο - μπορώ να πω, ελάχιστα -, μας αφορά. Αυτό που μας αφορά, ως άτομα και ως κοινωνία, είναι η τύχη της χώρας, αφού αυτή είναι συνυφασμένη, με την δική μας. Αυτό είναι, που έχει σημασία.
 
Πάμε Βάρκιζα, λοιπόν;
 
Δεν αποκλείεται, αλλά ελπίζω, πως όχι.
 
Οψόμεθα. Και μάλιστα, ο καιρός εγγύς...