Ένα αντίο και ένας ελάχιστος φόρος τιμής, στην αγαπημένη μου κυρία Ιφιγένεια.

Ιφιγένεια Διονυσιάδου - Αναστασοπούλου (Βασιλειάδα Καστοριάς 8/1/1938, Μελίσσια Αττικής 19/12/2016).



Καθώς τα χρόνια περνούν, τα γεγονότα, που συναρθρώνουν την ζωή όλων μας, δεν είναι, πάντοτε ευχάριστα, ή, έστω, ανώδυνα. Κάθε άλλο. Μαζύ με τα ευχάριστα και τα ανώδυνα συμβάντα της καθημερινής μας ζωής, έρχονται - τις περισσότερες φορές απρόσμενα και απροσδόκητα - και τα δυσάρεστα, τα πικρά και τα οδυνηρά γεγονότα, που αλλάζουν τις ζωές μας, αποτελώντας ένα χρονικό ορόσημο, που διαχωρίζει, σαφέστατα και ανεξίτηλα, το πριν και το μετά.

Πολλές φορές αυτή την δυσάρεστη διαπίστωση την ξεχνάμε, ή την απωθούμε, αλλά αυτό δεν αλλάζει τα πράγματα και την φορά τους, μέσα στην καθημερινότητα. Η διαπίστωση αυτή είναι διαχρονική και διατοπική και ως εκ τούτου, υπερβαίνει και αφορά τους πάντες, σε κάθε τόπο, σε οποιαδήποτε εποχή και χρόνο.

Κάπως έτσι, απρόσμενα και απροσδόκητα, έχασα την κυρία Ιφιγένεια, την Φιφή μας, την αγαπημένη μου μητέρα, στις 19 Δεκεμβρίου 2016, ύστερα από μια πολύ δύσκολη 25νθήμερη μάχη, που έδωσε αυτή και εμείς (εγώ και η Χριστίνα) μαζύ της, με ένα ξαφνικό εγκεφαλικό επεισόδιο, το οποίο υπέστη, κατά το απόγευμα, προς το βράδυ της 24ης Νοεμβρίου, αφού, προηγουμένως, νοσηλεύτηκε στο "Αμαλία Φλέμμινγκ", από τις 25 έως τις 29 Νοεμβρίου, χωρίς νευροχειρουγική αντιμετώπιση και χωρίς την βοήθεια αξονικού τομογράφου και μέσα σε τραγικές συνθήκες νοσηλείας, με πρώτη ιατρική διάγνωση "βαριά λοίμωξη στα όρια της σήψης", γεγονότα, που καταδεικνύουν την ουσιαστική κατάρρευση του αποκαλούμενου Εθνικού Συστήματος Υγείας, στην σύγχρονη μνημονιακή εποχή.

Φυσικά, η διάγνωση αυτή, που ήταν διάγνωση του προσωπικού της ιατρού, το βράδυ της 24ης Νοεμβρίου, αλλά και των ιατρών του νοσοκομείου, το πρωΐ της επόμενης ημέρας, όταν την διακομίσαμε, σε αυτό, με το ΕΚΑΒ και ύστερα από τις εργαστηριακές και τις λοιπές εξετάσεις, που της έκαναν, δεν είχε καμμία σχέση, με αυτό, που είχε η ατυχήσασα μητέρα μου. Την είχε βρει, όπως είχα επισημάνει, από την πρώτη στιγμή, στους ιατρούς, ένα εγκεφαλικό επεισόδιο, το οποίο, στην πορεία του χρόνου είχε μια κακή πορεία και από ελαφρύ, με καλή πρόγνωση που αρχικά, ήταν, εξελίχθηκε, σε βαρύτατο και όπως αποδείχτηκε, στην συνέχεια - αθεράπευτο.

13/10/2016 : Γιορτάσαμε, με την κυρία Ιφιγένεια, τα 58α γενέθλιά μου. Τότε, λίγες εβδομάδες πριν, από αυτή την απροσδόκητη εξέλιξη, με αυτό το τραγικό τέλος, ουδείς μπορούσε να φανταστεί αυτό που θα ερχόταν. Το οποίο, άλλωστε, δεν ήταν μοιραίο και αναπόφευκτο...



Ακριβώς, επειδή η κλινική (και - υποτίθεται - όχι η απεικονιστική ακτινογραφική) εξέλιξη του εγκεφαλικού επεισοδίου υπήρξε δυσμενής, παρουσιάστηκε η ανάγκη να μεταφερθεί σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας και η ασθενής διασωληνώθηκε στο "Αμαλία Φλέμμινγκ", το οποίο δεν έχει Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, με αποτέλεσμα η κυρία Ιφιγένεια να παραμείνει, επί μιάμιση ημέρα, στο δωμάτιο της Παθολογικής Κλινικής του νοσοκομείου.

Τελικά, με όλους τους κινδύνους, που υπήρχαν και την επιβάρυνση της κλονισμένης υγείας της, το μεσημέρι, προς το απόγευμα της 29ης Νοεμβρίου, μεταφέρθηκε, μέσω του αυτοαποκαλούμενου Εθνικού Συστήματος Υγείας, στην Εντατική της (ιδιωτικής) Κλινικής "ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΕΙΟ", όπου παρέμεινε, μέχρι τις 19 Δεκεμβρίου και από την οποία εξήλθε το πρωΐ της ημέρας αυτής, με την ένδειξη "Βελτίωση", για να μεταφερθεί πίσω, στο νοσοκομείο "Αμαλία Φλέμμινγκ", όπου και απεβίωσε, στις 22.10 το βράδυ της ίδιας ημέρας, από καρδιοαναπνευστική ανακοπή, συνεπεία του εγκεφαλικού επεισοδίου.

Όλη αυτή την περίοδο των 20 ημερών, που παρέμεινε, στην Εντατική του "Βουγιουκλάκειου", η ζωή της κυρίας Ιφιγένειας παρέμενε να βρίσκεται, στην κόψη του ξυραφιού και δυστυχώς, παρά τις, περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις, το εγκεφαλικό επεισόδιο της κυρίας Ιφιγένειας είχε και μια κακή απεικονιστική εξέλιξη, αφού το αρχικό αιμάτωμα, που είχε βρεθεί, στην πρώτη αξονική τομογραφία της 25/11/2016, η εικόνα του οποίου υποτίθεται ότι είχε βελτιωθεί, στην δεύτερη αξονική τομογραφία, που της είχε γίνει, στις 27/11/2016 (και για τις δύο αυτές αξονικές τομογραφίες η ασθενής μετεφέρθη, με το ΕΚΑΒ, από το "Αμαλία Φλέμμινγκ, στο "Σισμανόγλειο"), είχε επεκταθεί, όπως προέκυψε από την διάγνωση, που έγινε, στην τελευταία αξονική τομογραφία, που έγινε, στις 2/12/2016, στο "Βουγιουκλάκειο".

Μόνο βελτίωση δεν υπήρξε. Αυτό, που υπήρξε, ήταν επιβίωση. Αυτό και μόνον, αυτό και τίποτε άλλο...



Το μόνο παρήγορο (αν μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε έτσι) γεγονός είναι ότι η κυρία Ιφιγένεια, την τελευταία εβδομάδα μπόρεσε να ανακτήσει την συνείδησή της και να συνεννοείται μαζύ μας, με νοήματα, αφού, κατά τα άλλα, δεν μπορούσε να μιλήσει, ούτε και να κινηθεί. Και φυσικά, δυστυχώς, μπόρεσε να αντιληφθεί την απελπιστική κατάσταση, στην οποία βρισκόταν.

Η ουσία είναι ότι, αν και τελικά, η καρδιά της δεν άντεξε, κάτι που ήταν επίφοβο, εξ αιτίας της βαρύτατης εξέλιξης του εγκεφαλικού επεισοδίου, που υπέστη, στην πραγματικότητα, η κυρία Ιφιγένεια μπορούσε να ζήσει πολλά χρόνια, ακόμη, εάν δεν την έβρισκε το εγκεφαλικό επεισόδιο, αφού όλα τα όργανά της ήσαν σε καλή κατάσταση, γεγονός το οποίο της έδινε ένα σημαντικό προσδόκιμο ζωής.

Αυτό το εγκεφαλικό επεισόδιο δεν ήταν αναπόφευκτο. Μπορούσε, εύκολα, να αποφευχθεί, εάν η αγαπημένη μου κυρία Ιφιγένεια δεν έκανε λάθος, με τις δόσεις του φαρμάκου Sintrom, που έπαιρνε και το οποίο της προξένησε την εγκεφαλική αιμορραγία της 24ης Νοεμβρίου και εάν ήταν λιγότερο αγχώδης.

18/8/2007 : Με την κυρία Ιφιγένεια στο Δημάριο του νομού Ξάνθης. Πίσω από την κάμερα η αγαπημένη της (και αγαπημένη μας) Χαμιδέ...


Όμως, η ζωή δεν κινείται με τα εάν. Γράφεται με όσα, τελικά, συμβαίνουν. Ως εκ τούτου, η αγαπημένη μου μητέρα έπαυσε να είναι ένα δρον πρόσωπο, έπαυσε να μετέχει στον κόσμο μας, έτσι όπως εμείς τον γνωρίζουμε.

Αυτή η σκληρή πραγματικότητα κάνει το κενό, το οποίο αισθάνομαι, βαρύ, ασήκωτο και ουσιαστικά, αδύνατο να καλυφθεί. Όσο και αν ο συμβιβασμός, με αυτή την αδυσώπητη πραγματικότητα φαίνεται ότι είναι - και πράγματι, είναι - αναγκαίος, τελικά, αυτό το κενό δεν πρόκειται ποτέ να καλυφθεί, πλήρως και να ξεπεραστεί.

23/4/1995 : Γιορτάζοντας το Πάσχα, με την κυρία Ιφιγένεια και τον κύριο Τάκη - τους γονείς μου. Παλιές καλές εποχές, που πέρασαν, ανεπιστρεπτί...



Αυτό, που θα συμβεί, όπως έχω διδαχθεί από την προ 12ετίας, περίπου, απώλεια του πατέρα μου, είναι ότι, απλώς, θα υποχρεωθώ να ζήσω, με ό,τι μείνει από αυτό το κενό.

Και αυτό, που θα μείνει, από αυτό το τεράστιο, το απέραντο κενό, που τώρα, αισθάνομαι δεν θα είναι, καθόλου μικρό και ουδόλως, λίγο...