Βαδίζοντας προς το 4ο Μνημόνιο : Το πώς, το γιατί και τα αδιέξοδα της προπαγανδιστικής ρητορικής, περί "καθαρής εξόδου". (Οι συναλλαγματικές ισοτιμίες και οι διαμετρικά αντίθετες πορείες των δεικτών της αμερικανικής GREAT DEPRESSION και της ελληνικής κρίσης).
25/6/1979 : Ο Ανδρέας Παπανδρέου καταγγέλει, όπως προκύπτει, από την εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" της επόμενης ημέρας, ότι, με την κύρωση της Πράξης Προσχώρησης της Ελλάδας, στην Ε.Ο.Κ. καταλύεται η εθνική έννομη τάξη και ότι παραβιάζεται το Σύνταγμα της χώρας. Για τον λόγο αυτόν, ζητεί, από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή την διεξαγωγή δημοψηφίσματος, για την ένταξη της Ελλάδας, στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα και ανακοινώνει την αποχώρηση του ΠΑΣΟΚ, από την βουλή, κατά την διαδικασία ψήφισης της Πράξης Προσχώρησης, επειδή ο ίδιος και το κόμμα του αρνούνται αυτήν την διαδικασία, που επέλεξε η κυβέρνηση, προκειμένου να δεσμεύσει τον λαό και την χώρα. Δυστυχώς, ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ είχε δίκιο, αρνούμενος την ένταξη της Ελλάδας, στην, τότε Ε.Ο.Κ., - την σημερινή "Ευρωπαϊκή Ένωση". Ακόμη περισσότερο, δυστυχώς, ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν πραγματοποίησε το δημοψήφισμα που ζήτησε, από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, όταν το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε την εξουσία, μετά την θριαμβευτική νίκη του, στις βουλευτικές εκλογές της 18/10/1981. Το ΠΑΣΟΚ θα εγκαταλείψει τις ιστορικές στρατηγικές του θέσεις, για την καταστροφική επιρροή της Ε.Ο.Κ. και για την ανάγκη της προστασίας της ελληνικής παραγωγής και της απρόσκοπτης αναπτυξιακής προοπτικής της ελληνικής οικονομίας. Και δυστυχέστατα, οι ανόητοι επίγονοί του θα εντάξουν την Ελλάδα, στην, νεοαποικιακού χαρακτήρα και περιεχομένου, ευρωπαϊκή νομισματική ένωση, δηλαδή στην ζώνη του ευρώ. Τα κατεδαφιστικά αποτελέσματα αυτής της πολιτικής είναι, που υφιστάμεθα, σήμερα. Και θα εξακολουθήσουμε να τα υφιστάμεθα, λόγω αυτής της αλυσίδας των βλακειών και των προδοσιών, έναντι των ορθότατων πολιτικών και οικονομικών θέσεων του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, που διέπραξαν οι πασόκοι, οι οποίοι δικαίως, τιμωρήθηκαν, από το ελληνικό εκλογικό σώμα...
Καθώς περνούν οι ημέρες και λιγοστεύουν οι μήνες, που απομένουν, μέχρι τον ερχόμενο Αύγουστο, που λήγει το 3ο Μνημόνιο, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, οδεύει, όπως η ίδια διακηρύσσει, προς την υπογραφή μιας "νέας συμφωνίας", με τους ευρωθεσμούς και το Δ.Ν.Τ. (δηλαδή με τους δανειστές), την οποία περιμένουν, ως μάνα εξ ουρανού, η εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ και τα κόμματα του παραδοσιακού πολιτικού προσωπικού, τα οποία οι ξένοι δανειστές έχουν μετασχηματίσει σε εισπρακτικές εταιρείες μπράβων, που αφαιμάσσουν τα εισοδήματα του ελληνικού πληθυσμού.
Με δεδομένη την συμφωνία, με τους δανειστές, που επιδιώκει η κυβέρνηση, την οποία θα αποδεχθεί, όποιο και αν είναι το περιεχόμενό της, όπως έχει αποδειχθεί, από την εποχή του πρώτου εξαμήνου του 2015 και την συμφωνία, που, τότε, επεδίωκε να υπογράψει, με τους ξένους δανειστές και η οποία, τελικά, ήταν το περιπετειώδες, μεν, αλλά και αναμενόμενο 3ο Μνημόνιο του Αυγούστου του 2015, αυτή η διακηρυγημένη και αναμενόμενη, στις ημέρες που διανύουμε, νέα συμφωνία, είναι σαφές, αν και μη ομολογημενο, ότι θα συγκροτεί και θα είναι το 4ο, στην σειρά, Μνημόνιο, που θα υπογραφεί (και το δεύτερο, που θα έχει υπογράψει η κυβέρνηση της ριζοσπαστικοφανούς αριστεράς και της πατρωτικοφανούς δεξιάς του Πάνου Καμμένου), παρά την τρέχουσα και μονότονα επαναλαμβανόμενη προπαγανδιστική κυβερνητική ρητορική, περί καθαρής εξόδου, από τα Μνημόνια και τις πολιτικές, που, εξ αυτών, ακολουθούνται.
Αυτό, που διακυβεύεται, στις συζητήσεις, μεταξύ των δανειστών, στις οποίες η κυβέρνηση της χώρας έχει έναν παρακολουθηματικό και ουδόλως ενεργητικό ρόλο (η εποχή του Ευκλείδη Τσακαλώτου διαφέρει, ριζικά, από την εποχή του Γιάννη Βαρουφάκη), δεν είναι η υπογραφή του νέου Μνημονίου, το οποίο η κυβέρνηση προσπαθεί να παρουσιάσει, ως μια απλή συμφωνία, όπως, άλλωστε, έκανε, ανεπιτυχώς, ο σκληρός πυρήνας της - Αλέξης Τσίπρας, Γιάννης Δραγασάκης, Γιώργος Σταθάκης - και το πρώτο εξάμηνο του 2015, αλλά το περιεχόμενο του μίγματος, που αυτό το νέο Μνημόνιο θα περιέχει.
Στην ουσία, η κυβέρνηση επιδιώκει την σύναψη μιας συμφωνίας, κάπου ανάμεσα στα τέλη Ιουνίου, με τα τέλη Αυγούστου του τρέχοντος έτους, με την οποία να ρυθμίζεται το ελληνικό δημόσιο χρέος, χωρίς, παράλληλα, να υπάρχει η ανάγκη μιας νέας χρηματοδότησης των δανειακών υποχρεώσεων του ελληνικού δημοσίου, κατά τα προσεχή έτη. Αυτός είναι ο κεντρικός στόχος του Αλέξη Τσίπρα αυτόν τον καιρό. Αυτό είναι το κυρίαρχο αφήγημα, στο οποίο θέλει να στηριχθεί, προκειμένου, πάνω σε αυτό να στερεώσει την ρητορική του, περί καθαρής εξόδου, από τα Μνημόνια.
Όμως, ακόμη και εάν η κυβέρνηση καταφέρει να πείσει τους δανειστές να δεχθούν τον κορμό του αφηγήματός της (κάτι που δεν είναι καθόλου σίγουρο) και να αποδεχθούν μια ρύθμιση του ελληνικού δημόσιου χρέους, χωρίς νέα δανεικά, στην πραγματικότητα, αυτή η ρύθμιση, μέσω αναδιάρθρωσης, επιμήκυνσης, ή όποια άλλη μορφή ελάφρυνσης του ελληνικού δημόσιου χρέους συμφωνηθεί, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την σύναψη ενός νέου Μνημονίου.
Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας, ο Πάνος Καμμένος και οι συν αυτοίς, να επιθυμούν να το ονομάζουν, ως "συμφωνία κυρίων", ως "σύμφωνο εταίρων", ως "συμφωνητικό, μεταξύ συνεργατών", ως "ελληνικό ολιστικό σχέδιο για την ανάπτυξη", ή οπωσδήποτε αλλιώς, αλλά στην πραγματικότητα αυτό που θα υπογραφεί, μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των ξένων δανειστών, θα είναι το 4ο Μνημόνιο, το οποίο θα περιέχει σαφέστατες δεσμεύσεις και υποχρεώσεις, οι οποίες, χρονικά και συγκεκριμένα θα συνδέονται, με τα μέτρα της όποιας ρύθμισης του ελληνικού δημόσιου χρέους. Μια ρύθμιση, η οποία δεν θα προχωρεί, όταν δεν θα τηρούνται οι δεσμεύσεις και οι υποχρεώσεις της ελληνικής πλευράς.
Ως εκ τούτου, το 4ο Μνημόνιο, παρά την κυβερνητική ρητορική, η οποία, τελικά, υιοθετείται, από την "ευρωπαϊστική" ελίτ του τόπου και το πολιτικό της προσωπικό (παρά τις όποιες "ενστάσεις", για τις ουρές των μνημονιακών πολιτικών, που είναι εμφανή παρακολουθήματα της οικονομικής πολιτικής, που θα ακολουθηθεί, μετά τον Αύγουστο) βρίσκεται καθ' οδόν και οσονούπω, καταφθάνει.
Με δεδομένο αυτό το πλαίσιο, αυτό που είναι ζητούμενο, στο επερχόμενο 4ο Μνημόνιο, είναι το περιεχόμενό του. Αυτό και τίποτε, πέραν αυτού. Στην πραγματικότητα, η εκδοχή, την οποία ανέφερα παραπάνω, είναι το "καλύτερο" σενάριο του 4ου Μνημονίου, το οποίο εξαντλείται, μόνο, στην ρύθμιση του ελληνικού δημόσιου χρέους, η οποία, εάν υπάρξει, θα είναι μίζερη και χωρίς ουσιαστική επίπτωση, ως προς την καλυτέρευση της κατάστασης, στην οποία βρίσκεται η ελληνική οικονομία.
Όμως, αυτή η εκδοχή δεν είναι και η περισσότερο πιθανή, ακόμη και εάν το ελληνικό κράτος σταθεί δυνατόν, έστω και πρόσκαιρα, να βγει, στις διεθνείς χρηγματοπιστωτικές αγορές, για δανεισμό και να βρει μια σχετική ανταπόκριση. Το ελληνικό δημόσιο έχει, ακόμη, ανάγκη τα ξένα δανεικά, τα οποία, άλλωστε, ήδη, λαμβάνει, αν και αυτά αφορούν, όχι τις παρούσες δανειακές ανάγκες του, αλλά τις, μετά την λήξη του 3ου Μνημονίου, μέλλουσες ανάγκες. Και αυτό το πράττει, για καθαρά προληπτικούς λόγους.
Έτσι, η κυβέρνηση, ήδη, εδώ και καιρό προβαίνει, σε δανεισμό, με την συμφωνία των ξένων δανειστών, που δανείζουν τα χρήματα αυτά, τα οποία είναι προβλεπόμενα, από το 3ο Μνημόνιο και τα οποία δεν χρησιμοποιήθηκαν. Πρόκειται, για το περιβόητο "μαξιλαράκι ασφαλείας" των, περίπου, 20 δισ. €, το οποίο σχηματίζεται, για να χρησιμοποιηθεί, μετά τον Αύγουστο του 2018, όταν το Μνημόνιο αυτό θα έχει λήξει, προκειμένου το ελληνικό δημόσιο να μπορεί να ανταπικριθεί, στις δυσκολίες, που θα αντιμετωπίσει, στον δανεισμό του, από την διεθνή μπατιροτραπεζοκρατία.
Ως εκ τούτου, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα προβαίνει σε έναν δανεισμό, όχι για τις τρέχουσες ανάγκες του ελληνικού κράτους, αλλά για αυτές, που θα προκύψουν, στο μέλλον και για τον λόγο αυτόν ψήφισε και τα μέτρα, που αποδέχτηκε να εφαρμόσει, στο μέλλον, για τις μειώσεις των συντάξεων, από την 1/1/2019, για την κατάργηση του αφορολόγητου, από 1/1/2020 (Ν. 4472/19-5-2017) και για τα θηριώδη πρωτογενή πλεονάσματα, του 3,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2023 και του 2% του ΑΕΠ, μέχρι το 2060. Αυτά τα μέτρα, βέβαια, η παρούσα κυβέρνηση, αν και τα (προ)ψήφισε τώρα, θέλει να αποφύγει να τα εφαρμόσει, αλλά, αυτό, εάν συναινέσουν οι ξένοι δανειστές - που δεν πρόκειται, κατά πάσαν πιθανότητα, να συμφωνήσουν -, έχει κόστος. Και φυσικά, αυτό το κόστος θα είναι βαρύ και θα προκύψει, από το τελικό κείμενο του 4ου Μνημονίου, που θα κληθεί να υπογράψει η (παρούσα, ή η όποια μέλλουσα) κυβέρνηση.
Ο πίνακας, που έχει παρθεί από το ιστολόγιο του Κώστα Λαπαβίτσα, προέρχεται, από την "Wall Street Journal", η οποία λέει απίστευτες ανοησίες, για την ελληνική ανάκαμψη, επικαλούμενη, μάλιστα, τον πίνακα αυτόν, ο οποίος αποδεικνύει, απλούστατα, το βάραθρο, στο οποίο έπεσε, με την πολιτική των Μνημονίων, η ελληνική οικονομία. Μπορούμε, σε αυτόν τον πίνακα, να διαπιστώσουμε, άνετα, το μέγεθος και την διάρκεια της ελληνικής καταστροφής, όπως αυτή απεικονίζεται, στην κόκκινη γραμή, σε σχέση με την αμερικανική κρίση του 1929 και των ετών, που ακολούθησαν, όπως αυτή απεικονίζεται. στην μαύρη γραμμή του πίνακα. Και φυσικά, τα συμπεράσματα είναι, απολύτως, καταθλιπτικά.
Και φυσικά, όλα αυτά θα γίνουν, μέσα σε ένα εντελώς, απόκοσμο πεδίο οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής, αφού, εάν συγκρίνουμε την περίοδο της GREAT DEPRESSION της αμερικανικής οικονομίας (1929 - 1940), με την παρούσα κατακρημνιστική ελληνική οικονομική κρίση (2009 - 2018 και έπεται συνέχεια), γίνεται κατανοητό ότι, ανάμεσα στα πολλά άλλα προβλήματα, σημαντικότατος λόγος, για την διαφορετική πορεία των δύο κρίσεων είναι η ύπαρξη του ευρώ και η λειτουργία του, στην ελληνική οικονομία, ως ενός ξένου νομίσματος, το οποίο κατέστησε το ελληνικό δημόσιο χρέος, από ένα μαλακό (κατά 85% του συνόλου του δραχμικό), σε ένα συνολικό χρέος, εκφρασμένο σε ξένο και μη ελεγχόμενο, από τα θεσμικά όργανα του ελληνικού κράτους, νόμισμα και ως εκ τούτου, αδύνατο να εξυπηρετηθεί.
Όπως πολλές φορές, εχω γράψει, σχεδόν μόνος, από την αρχή της ελληνικής κρίσης, το ελληνικό δημόσιο και μαζύ του η ελληνική οικονομία είχαν υποστεί μια αφανή και σιωπηρή, αλλά συνάμα και πραγματική και ουσιαστική χρωκοπία, ήδη, από την 1/1/2002, που η Ελλάδα εντάχθηκε, ως μη όφειλε, στην ευρωζώνη και αντικατέστησε την δραχμή, με το ευρώ. Η χώρα χρεωκόπησε, χωρίς οι κάτοικοί της να το γνωρίζουν - αν και οι ταγοί της, που ώφειλαν να το γνωρίζουν, το αψήφισαν. Και φυσικά, αυτοί, που έπρεπε να το γνωρίζουν, το γνώριζαν.
Αυτή η σκληρή πραγματικότητα, τότε, απεκρύβη και από τους εγχώριους "ευρωπαϊστές" του μοιραίου Κώστα Σημίτη και από την ευρωγραφειοκρατία των Βρυξελλών και από την μπατιροτραπεζοκρατία της Φραγκφούρτης και από τις κυβερνήσεις των χωρών της ευρωζώνης (κυρίως την γερμανική και την γαλλική).
Η απόκρυψη της χρεωκοπίας της ελληνικής οικονομίας συνέβη, διότι, στην πραγματικότητα και όλα τα άλλα κράτη, όπως και οι οικονομίες τους, είχαν υποστεί μια ανάλογη μαζική αφανή και υπόκωφη χρεωκοπία. Κάτι που, φυσικά, έπρεπε να αποσιωπηθεί. Και αποσιωπήθηκε, μέχρις ότου ξέσπασε η αμερικανική χρηματοπιστωτική κρίση του Σεπτεμβρίου του 2008, η οποία μετατράπηκε, σε μια βαθιά διεθνή οικονομική ύφεση, που έπληξε, βάναυσα, την, θεσμικά, αθωράκιστη ευρωζώνη. Και εξακολουθεί, ακόμη, έστω και με μεγάλες δυσχέρειες, να αποκρύβεται.
(Αυτές τις ημέρες - στις 30/4/2018 και την επόμενη ημέρα -, είχα, στο Facebook, μια αχρείαστη αντιπαράθεση, με τον γνωστό αντιμνημονιακό οικονομολόγο κ. Σπύρο Λαβδιώτη, στην σελίδα του, για το ζήτημα της αφανούς ελληνικής χρεωκοπίας του 2002, όταν προέβην σε ένα σύντομο σχόλιο, σε ένα κείμενο, που ανήρτησε, για το ελληνικό δημόσιο χρέος. Προς έκπληξή μου, απαντώντας, στο σχόλιό μου αυτό, έγραψε ότι δεν θέλει να γράφονται ανακρίβειες, για να ακολουθήσει μια δική μου ανταπάντηση και στην συνέχεια να αναπτυχθεί ένας διάλογος, όπου επεξηγούσα τις θέσεις μου. Φαίνεται ότι ο γνωστός οικονομολόγος αντελήφθη το τί υποστηρίζω και την ορθότητα των θέσεών μου αυτών και εξ αιτίας αυτού, κατήργησε τον σχολιασμό, που αναπτύχθηκε)...
Ως εκ τούτου, ένα σημαντικό κομμάτι του όλου προβλήματος του γκρεμοτσακίσματος και της αδυναμίας ανάταξης της ελληνικής οικονομίας, τώρα, που έχει πιάσει πάτο, εντοπίζεται, στην δυσελαστική πολιτική των συναλλαγματικών ισοτιμιών και στην ανελαστικότητα της ασκούμενης συναλλαγματικής πολιτικής, που, λόγω του ευρώ, δεν ασκούνται και δεν ελέγχονται, από το ελληνικό κράτος και τα όργανά του, αλλά από την μπατιροτραπεζοκρατία της Ε.Κ.Τ., στην οποία υπόκειται, πλήρως, και η Τράπεζα της Ελλάδος του Γιάννη Στουρνάρα.
Ετσι, ενώ η αμερικανική οικονομία, στην εποχή του Franklin Delano Roosevelt, μπόρεσε (και) με την υποτίμηση του δολλαρίου να ξεφύγει, από την ιλιγγιώδη καθοδική πορεία, στην οποία, επί Herbert Hoover, είχε εγκλωβισθεί, η ελληνική οικονομία παραμένει στην πτωτική της πορεία και, στην υπαναπτυξιακή της δυναμική, λόγω της εμμονικής πολιτικής, που αποβλέπει στην παραμονή της χώρας, πάση θυσία, στην ευρωζώνη.
Το αποτέλεσμα είναι η ελληνική οικονομία να έχει συρρικνωθεί, πάνω από 26%, από το 2009 και το δημόσιο χρέος της να έχει εκτοξευθεί, στο 184% του ΑΕΠ, ήτοι στα 327 δισ. €, το 2017, - και τον Μάρτιο του 2018, στα 343 δισ. €), από τα 299 δισ. € (και 115%), που ήταν το 2009 και με ένα ΑΕΠ, το οποίο έχει κατακρημνισθεί, στα 175 δισ. €, περίπου, από τα 240 δισ. €, που ήταν το 2009.
Κάπως έτσι, το ελληνικό δημόσιο εγκλωβίστηκε, στα τοκογλυφικά δάνεια των ευρωθεσμών και του Δ.Ν.Τ. (και τα δάνεια αυτά είναι τοκογλυφικά, επειδή δίδονται, με τόκο, σε έναν χρεωκοπημένο), μέσα από την γαλλογερμανική λογική και την στερεή πεποίθηση των Ελλήνων "ευρωπαϊστών" και του συνόλου κυβερνήσεων της χώρας μας ότι η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει, στην ευρωπαϊκή νομισματική ένωση, με οποιοδήποτε κόστος, ακόμη και με την συστηματική καταστροφή της οικονομίας της, έστω και αν αυτή η καταστροφή είναι μη ανατάξιμη.
Μπορεί το κόστος αυτής της διαδικασίας να ήταν πολύ υψηλό για όλους (διότι, κακά τα ψέμματα, τα δανεικά αυτά δεν πρόκειται να επιστραφούν), αλλά αυτό ήταν κάτι που έπρεπε να παρακαμφθεί, όχι τόσο επειδή η γερμανική και η γαλλική κυβέρνηση ήταν τόσο πολύ πείσμονες, ως προς την παραμονή της χώρας, στην ευρωζώνη (η κυβέρνηση της Angela Merkel είχε και άλλες σκέψεις και άφηνε ανοικτή την πόρτα μιας "προσωρινής" εξόδου της Ελλάδας, από την ευρωζώνη), αλλά επειδή οι ελληνικές κυβερνήσεις (των ΓΑΠ, Λουκά Παπαδήμου, Αντώνη Σαμαρά και Αλέξη Τσίπρα), όπως και όλος ο κατεστημένος πολιτικός κόσμος των "ευρωπαϊστών", επέμεναν και επιμένουν, στην, άνευ όρων, συμμετοχή της Ελλάδας, στο ευρώ και την ζώνη του.
Όμως, όσο και να επιμηκυνθεί και όσο και αν τραβήξει σε μάκρος χρόνου αυτή η διαδικασία, τα προβλήματα δεν πρόκειται να παύσουν, αφού, ενώπιον των ευρωθεσμών και των κυβερνήσεων της Γερμανίας και της Γαλλίας, που δεν στέκονται, καλά, στα πόδια τους, αρχίζει να φαίνεται, μετά το περιπετειώδες Brexit, η δυσμενής, για την ευρωπαϊκή νομισματική ένωση, προοπτική μιας ιταλικής εξόδου από το ευρώ και την ζώνη του, η οποία, προφανώς, θα πάρει χρόνο, αλλά σε κάθε περίπτωση, θα προκύψει, με δεδομένη την "ευρωσκεπτικιστική" διάθεση, που επικρατεί, σε ευρύτατα στρώματα του ιταλικού πληθυσμού και η οποία δεν μπορεί, εύκολα, να παρακαμφθεί, όπως προέκυψε και από τις καταστροφικές, για το "ευρωπαϊστικό" πολιτικό σύστημα της χώρας αυτής, βουλευτικές εκλογές του περασμένου Μαρτίου και την, έως τώρα, αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης.
Αλλά το τί θα πράξουν και το τί δεν θα πράξουν οι Ιταλοί είναι ένα ζήτημα, που αφορά τους ίδιους. Αυτοί, αργά, ή γρήγορα, θα βρουν τον δρόμο τους.
Αυτό, που αφορά εμάς, είναι τα δικά μας. Και αυτά είναι και θα παραμείνουν ανεπίλυτα, αφού το 4ο Μνημόνιο έρχεται...
Όμως, αυτή η εκδοχή δεν είναι και η περισσότερο πιθανή, ακόμη και εάν το ελληνικό κράτος σταθεί δυνατόν, έστω και πρόσκαιρα, να βγει, στις διεθνείς χρηγματοπιστωτικές αγορές, για δανεισμό και να βρει μια σχετική ανταπόκριση. Το ελληνικό δημόσιο έχει, ακόμη, ανάγκη τα ξένα δανεικά, τα οποία, άλλωστε, ήδη, λαμβάνει, αν και αυτά αφορούν, όχι τις παρούσες δανειακές ανάγκες του, αλλά τις, μετά την λήξη του 3ου Μνημονίου, μέλλουσες ανάγκες. Και αυτό το πράττει, για καθαρά προληπτικούς λόγους.
Έτσι, η κυβέρνηση, ήδη, εδώ και καιρό προβαίνει, σε δανεισμό, με την συμφωνία των ξένων δανειστών, που δανείζουν τα χρήματα αυτά, τα οποία είναι προβλεπόμενα, από το 3ο Μνημόνιο και τα οποία δεν χρησιμοποιήθηκαν. Πρόκειται, για το περιβόητο "μαξιλαράκι ασφαλείας" των, περίπου, 20 δισ. €, το οποίο σχηματίζεται, για να χρησιμοποιηθεί, μετά τον Αύγουστο του 2018, όταν το Μνημόνιο αυτό θα έχει λήξει, προκειμένου το ελληνικό δημόσιο να μπορεί να ανταπικριθεί, στις δυσκολίες, που θα αντιμετωπίσει, στον δανεισμό του, από την διεθνή μπατιροτραπεζοκρατία.
Ως εκ τούτου, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα προβαίνει σε έναν δανεισμό, όχι για τις τρέχουσες ανάγκες του ελληνικού κράτους, αλλά για αυτές, που θα προκύψουν, στο μέλλον και για τον λόγο αυτόν ψήφισε και τα μέτρα, που αποδέχτηκε να εφαρμόσει, στο μέλλον, για τις μειώσεις των συντάξεων, από την 1/1/2019, για την κατάργηση του αφορολόγητου, από 1/1/2020 (Ν. 4472/19-5-2017) και για τα θηριώδη πρωτογενή πλεονάσματα, του 3,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2023 και του 2% του ΑΕΠ, μέχρι το 2060. Αυτά τα μέτρα, βέβαια, η παρούσα κυβέρνηση, αν και τα (προ)ψήφισε τώρα, θέλει να αποφύγει να τα εφαρμόσει, αλλά, αυτό, εάν συναινέσουν οι ξένοι δανειστές - που δεν πρόκειται, κατά πάσαν πιθανότητα, να συμφωνήσουν -, έχει κόστος. Και φυσικά, αυτό το κόστος θα είναι βαρύ και θα προκύψει, από το τελικό κείμενο του 4ου Μνημονίου, που θα κληθεί να υπογράψει η (παρούσα, ή η όποια μέλλουσα) κυβέρνηση.
Ο πίνακας, που έχει παρθεί από το ιστολόγιο του Κώστα Λαπαβίτσα, προέρχεται, από την "Wall Street Journal", η οποία λέει απίστευτες ανοησίες, για την ελληνική ανάκαμψη, επικαλούμενη, μάλιστα, τον πίνακα αυτόν, ο οποίος αποδεικνύει, απλούστατα, το βάραθρο, στο οποίο έπεσε, με την πολιτική των Μνημονίων, η ελληνική οικονομία. Μπορούμε, σε αυτόν τον πίνακα, να διαπιστώσουμε, άνετα, το μέγεθος και την διάρκεια της ελληνικής καταστροφής, όπως αυτή απεικονίζεται, στην κόκκινη γραμή, σε σχέση με την αμερικανική κρίση του 1929 και των ετών, που ακολούθησαν, όπως αυτή απεικονίζεται. στην μαύρη γραμμή του πίνακα. Και φυσικά, τα συμπεράσματα είναι, απολύτως, καταθλιπτικά.
Και φυσικά, όλα αυτά θα γίνουν, μέσα σε ένα εντελώς, απόκοσμο πεδίο οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής, αφού, εάν συγκρίνουμε την περίοδο της GREAT DEPRESSION της αμερικανικής οικονομίας (1929 - 1940), με την παρούσα κατακρημνιστική ελληνική οικονομική κρίση (2009 - 2018 και έπεται συνέχεια), γίνεται κατανοητό ότι, ανάμεσα στα πολλά άλλα προβλήματα, σημαντικότατος λόγος, για την διαφορετική πορεία των δύο κρίσεων είναι η ύπαρξη του ευρώ και η λειτουργία του, στην ελληνική οικονομία, ως ενός ξένου νομίσματος, το οποίο κατέστησε το ελληνικό δημόσιο χρέος, από ένα μαλακό (κατά 85% του συνόλου του δραχμικό), σε ένα συνολικό χρέος, εκφρασμένο σε ξένο και μη ελεγχόμενο, από τα θεσμικά όργανα του ελληνικού κράτους, νόμισμα και ως εκ τούτου, αδύνατο να εξυπηρετηθεί.
Όπως πολλές φορές, εχω γράψει, σχεδόν μόνος, από την αρχή της ελληνικής κρίσης, το ελληνικό δημόσιο και μαζύ του η ελληνική οικονομία είχαν υποστεί μια αφανή και σιωπηρή, αλλά συνάμα και πραγματική και ουσιαστική χρωκοπία, ήδη, από την 1/1/2002, που η Ελλάδα εντάχθηκε, ως μη όφειλε, στην ευρωζώνη και αντικατέστησε την δραχμή, με το ευρώ. Η χώρα χρεωκόπησε, χωρίς οι κάτοικοί της να το γνωρίζουν - αν και οι ταγοί της, που ώφειλαν να το γνωρίζουν, το αψήφισαν. Και φυσικά, αυτοί, που έπρεπε να το γνωρίζουν, το γνώριζαν.
Αυτή η σκληρή πραγματικότητα, τότε, απεκρύβη και από τους εγχώριους "ευρωπαϊστές" του μοιραίου Κώστα Σημίτη και από την ευρωγραφειοκρατία των Βρυξελλών και από την μπατιροτραπεζοκρατία της Φραγκφούρτης και από τις κυβερνήσεις των χωρών της ευρωζώνης (κυρίως την γερμανική και την γαλλική).
Η απόκρυψη της χρεωκοπίας της ελληνικής οικονομίας συνέβη, διότι, στην πραγματικότητα και όλα τα άλλα κράτη, όπως και οι οικονομίες τους, είχαν υποστεί μια ανάλογη μαζική αφανή και υπόκωφη χρεωκοπία. Κάτι που, φυσικά, έπρεπε να αποσιωπηθεί. Και αποσιωπήθηκε, μέχρις ότου ξέσπασε η αμερικανική χρηματοπιστωτική κρίση του Σεπτεμβρίου του 2008, η οποία μετατράπηκε, σε μια βαθιά διεθνή οικονομική ύφεση, που έπληξε, βάναυσα, την, θεσμικά, αθωράκιστη ευρωζώνη. Και εξακολουθεί, ακόμη, έστω και με μεγάλες δυσχέρειες, να αποκρύβεται.
(Αυτές τις ημέρες - στις 30/4/2018 και την επόμενη ημέρα -, είχα, στο Facebook, μια αχρείαστη αντιπαράθεση, με τον γνωστό αντιμνημονιακό οικονομολόγο κ. Σπύρο Λαβδιώτη, στην σελίδα του, για το ζήτημα της αφανούς ελληνικής χρεωκοπίας του 2002, όταν προέβην σε ένα σύντομο σχόλιο, σε ένα κείμενο, που ανήρτησε, για το ελληνικό δημόσιο χρέος. Προς έκπληξή μου, απαντώντας, στο σχόλιό μου αυτό, έγραψε ότι δεν θέλει να γράφονται ανακρίβειες, για να ακολουθήσει μια δική μου ανταπάντηση και στην συνέχεια να αναπτυχθεί ένας διάλογος, όπου επεξηγούσα τις θέσεις μου. Φαίνεται ότι ο γνωστός οικονομολόγος αντελήφθη το τί υποστηρίζω και την ορθότητα των θέσεών μου αυτών και εξ αιτίας αυτού, κατήργησε τον σχολιασμό, που αναπτύχθηκε)...
Ως εκ τούτου, ένα σημαντικό κομμάτι του όλου προβλήματος του γκρεμοτσακίσματος και της αδυναμίας ανάταξης της ελληνικής οικονομίας, τώρα, που έχει πιάσει πάτο, εντοπίζεται, στην δυσελαστική πολιτική των συναλλαγματικών ισοτιμιών και στην ανελαστικότητα της ασκούμενης συναλλαγματικής πολιτικής, που, λόγω του ευρώ, δεν ασκούνται και δεν ελέγχονται, από το ελληνικό κράτος και τα όργανά του, αλλά από την μπατιροτραπεζοκρατία της Ε.Κ.Τ., στην οποία υπόκειται, πλήρως, και η Τράπεζα της Ελλάδος του Γιάννη Στουρνάρα.
Ετσι, ενώ η αμερικανική οικονομία, στην εποχή του Franklin Delano Roosevelt, μπόρεσε (και) με την υποτίμηση του δολλαρίου να ξεφύγει, από την ιλιγγιώδη καθοδική πορεία, στην οποία, επί Herbert Hoover, είχε εγκλωβισθεί, η ελληνική οικονομία παραμένει στην πτωτική της πορεία και, στην υπαναπτυξιακή της δυναμική, λόγω της εμμονικής πολιτικής, που αποβλέπει στην παραμονή της χώρας, πάση θυσία, στην ευρωζώνη.
Το αποτέλεσμα είναι η ελληνική οικονομία να έχει συρρικνωθεί, πάνω από 26%, από το 2009 και το δημόσιο χρέος της να έχει εκτοξευθεί, στο 184% του ΑΕΠ, ήτοι στα 327 δισ. €, το 2017, - και τον Μάρτιο του 2018, στα 343 δισ. €), από τα 299 δισ. € (και 115%), που ήταν το 2009 και με ένα ΑΕΠ, το οποίο έχει κατακρημνισθεί, στα 175 δισ. €, περίπου, από τα 240 δισ. €, που ήταν το 2009.
Κάπως έτσι, το ελληνικό δημόσιο εγκλωβίστηκε, στα τοκογλυφικά δάνεια των ευρωθεσμών και του Δ.Ν.Τ. (και τα δάνεια αυτά είναι τοκογλυφικά, επειδή δίδονται, με τόκο, σε έναν χρεωκοπημένο), μέσα από την γαλλογερμανική λογική και την στερεή πεποίθηση των Ελλήνων "ευρωπαϊστών" και του συνόλου κυβερνήσεων της χώρας μας ότι η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει, στην ευρωπαϊκή νομισματική ένωση, με οποιοδήποτε κόστος, ακόμη και με την συστηματική καταστροφή της οικονομίας της, έστω και αν αυτή η καταστροφή είναι μη ανατάξιμη.
Μπορεί το κόστος αυτής της διαδικασίας να ήταν πολύ υψηλό για όλους (διότι, κακά τα ψέμματα, τα δανεικά αυτά δεν πρόκειται να επιστραφούν), αλλά αυτό ήταν κάτι που έπρεπε να παρακαμφθεί, όχι τόσο επειδή η γερμανική και η γαλλική κυβέρνηση ήταν τόσο πολύ πείσμονες, ως προς την παραμονή της χώρας, στην ευρωζώνη (η κυβέρνηση της Angela Merkel είχε και άλλες σκέψεις και άφηνε ανοικτή την πόρτα μιας "προσωρινής" εξόδου της Ελλάδας, από την ευρωζώνη), αλλά επειδή οι ελληνικές κυβερνήσεις (των ΓΑΠ, Λουκά Παπαδήμου, Αντώνη Σαμαρά και Αλέξη Τσίπρα), όπως και όλος ο κατεστημένος πολιτικός κόσμος των "ευρωπαϊστών", επέμεναν και επιμένουν, στην, άνευ όρων, συμμετοχή της Ελλάδας, στο ευρώ και την ζώνη του.
Όμως, όσο και να επιμηκυνθεί και όσο και αν τραβήξει σε μάκρος χρόνου αυτή η διαδικασία, τα προβλήματα δεν πρόκειται να παύσουν, αφού, ενώπιον των ευρωθεσμών και των κυβερνήσεων της Γερμανίας και της Γαλλίας, που δεν στέκονται, καλά, στα πόδια τους, αρχίζει να φαίνεται, μετά το περιπετειώδες Brexit, η δυσμενής, για την ευρωπαϊκή νομισματική ένωση, προοπτική μιας ιταλικής εξόδου από το ευρώ και την ζώνη του, η οποία, προφανώς, θα πάρει χρόνο, αλλά σε κάθε περίπτωση, θα προκύψει, με δεδομένη την "ευρωσκεπτικιστική" διάθεση, που επικρατεί, σε ευρύτατα στρώματα του ιταλικού πληθυσμού και η οποία δεν μπορεί, εύκολα, να παρακαμφθεί, όπως προέκυψε και από τις καταστροφικές, για το "ευρωπαϊστικό" πολιτικό σύστημα της χώρας αυτής, βουλευτικές εκλογές του περασμένου Μαρτίου και την, έως τώρα, αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης.
Αλλά το τί θα πράξουν και το τί δεν θα πράξουν οι Ιταλοί είναι ένα ζήτημα, που αφορά τους ίδιους. Αυτοί, αργά, ή γρήγορα, θα βρουν τον δρόμο τους.
Αυτό, που αφορά εμάς, είναι τα δικά μας. Και αυτά είναι και θα παραμείνουν ανεπίλυτα, αφού το 4ο Μνημόνιο έρχεται...
Σχόλια